مقاله و مبانی نظری درخودماندگی کودکان ,

مقاله و مبانی نظری درخودماندگی کودکان

در قالب word , و در 17 صفحه و قابل ویرایش

فهرست مطالب

مقدمه
تماس چشمی و پردازش چهره
تماس چشمی و پردازش هیجانی
مبانی نظری و عصب شناختی درباره تماس چشمی
روش های مداخله در تماس چشمی
منابع

تماس چشمی و پردازش هیجانی
نقایص و آسیب های اجتماعی یکی از ویژگی های عمده اختلال درخودماندگی هستند که در میان این آسیب های اجتماعی، شناخت و درک حالتهای هیجانی چهره به طور وسیع در پژوهش های مربوط به افراد درخودمانده گزارش شده است. درک و فهم اینکه حالتها و هیجانات دیگران برای سازگاری و انطباق مناسب در موقعیت های اجتماعی، رشد تعاملات و ارتباط با دیگران تعیین کننده است، بسیار حائز اهمیت بوده چرا که کودکان درخودمانده اغلب در درک حالت های روانی دیگران ناتوان هستند و این می‌تواند دلیل اجتماعی شدن نامناسب و به وجود آمدن آسیب های واقعی در زندگی شان باشد(بتی،میوکس، ویتمیر، راگ، تیلور،2011).
یک مولفه ی مهم بدکارکردی اجتماعی در افراد درخودمانده، پردازش نابهنجار هیجانات مربوط به حالت های چهره است(کلین هانس و همکاران،2010). چهره ی انسان در همه ی سنین منبع مهمی از اطلاعات که برای ارتباط کارآمد با دیگران مهم و حیاتی است را تشکیل می‌دهد و وارسی کارآمد چهره می‌تواند هسته ی اصلی مهارتهای ارتباطی را به وجود آورد(ویت، فالکیتر ،هافستن ،2008).چرا که علائم اولیه ی ادراک و فهم هیجانات می‌تواند در طول سال دوم زندگی مشاهده شود(بیگر، کات، ریف، ترواگت ،استیگ ،2008).در همین راستا نظریه انگیزش اجتماعی درخودماندگی بیان می‌کند که بدکارکردی اجتماعی، شکست و ناتوانی این افراد در تشخیص چهره ها به علت فقدان تجربه کردن چهره ها در طول دروره های حساس رشد است که مکانیزم علت شناسی برای این آسیب برمی گردد به ارتباط متقابل با افراد یا نگاه کردن به چهره ها که در افراد درخودمانده خیلی نادر است(کلین هانس و همکاران،2010).   
نگاه کردن مستقیم در انسان ها اغلب به عنوان یک عامل مهم و حیاتی برای تعامل و ارتباط اجتماعی است (سیبرا ،2006). پژوهش های پیگیری چشمی نشان دادند هنگامی که به چهره دیگران نگاه می‌کنیم به طور ترجیحی به چشم ها بیشتر از قسمت های دیگر چهره متمرکز می‌شویم و زیاد تعجب برانگیز نیست که اطلاعات در ناحیه چشم ها برای پردازش های مختلف چهره همچون تشخیص هویت،سن، جنسیت و حالت های هیجانی – عاطفی مهم وحیاتی است. بدین دلیل است که الگوی غیرعادی نگاه کردن متقابل یا تماس چشمی در میان افراد درخودمانده به عنوان یک آسیب کیفیدر تعامل اجتماعی مطرح است(سنجو،2009).
علاوه بر این، وجود تماس چشمی غیر عادی در رشد اولیه، به طور بالقوه می‌تواند دامنه ی وسیعی از یادگیری اجتماعی را مختل کند. بنابراین تماس چشمی نقش مهم و حیاتی در یادگیری ارتباطی و اجتماعی، که از ملزومات زندگی انسانهاست، دارد (سیبرا،2006).