مقاله و مبانی نظری و پیشینه تحقیق شفقت بر خود ,

مقاله و مبانی نظری و پیشینه تحقیق شفقت بر خود

در قالب word و در 36 صفحه و قابل ویرایش و دارای منابع سال 1402 و 2023

فهرست مطالب
2-2-بخش دوم: شفقت بر خود 
1-2-2-خودشفقت ورزی 
2-2-2-درمان متمرکز بر شفقت 
3-2-2-اجزاء متشکله شفقت به خود 
4-2-2-اهمیت شفقت به خود 
5-2-2-رویکرد شفقت به خود در روان درمانی 
6-2-2-ویژگی های رویکرد شفقت 
7-2-2-مهارت های شفقت ورزی 
8-2-2-خودشفقت ورزی و عزت نفس 
9-2-2-خودشفقت ورزی و تصویر بدن 
10-2-2-خودشفقت ورزی و افسردگی 
11-2-2-مؤلفه های شفقت به خود 
12-2-2-خاستگاه شفقت به خود 
13-2-2-شفقت به خود و تنظیم هیجانات 

پیشنه تحقیق

منابع فارسی

منابع لاتین

2-2-بخش دوم: شفقت بر خود
1-2-2-خودشفقت ورزی
"خودشفقت ورزی" سازه ای است که ریشه در فلسفه بودیسم دارد، این سازه تجربیات شخصی فرد را در قالب تجربیات معمول انسانی می‌بیند؛ رنج و شکست و بی کفایتی را به عنوان بخشی از شرایط انسان پذیرفته و همه انسان ها را شایسته مهرورزی می‌داند. شفقت ورزی به عنوان هیجان مثبتی که فرد نسبت به خود دارد تعریف شده که مانع پیامدهای منفی خود قضاوتگری، منزوی سازی و نشخوار فکری می‌شود. خودشفقت ورزی در برابر شکست و ناکامی و رنج فرد همان طور که نف (۲۰۰۳) توصیف کرده است در چهار چوب سه مؤلفه مجزا که هر یک از مؤلفه ها قطب مخالفی هم دارند و در واقع هریک جایگزین مثبتی برای نحوه ای که فرد نسبت به خود فکر و احساس و باور دارد و توصیفی جایگزین برای اتفاقاتی که در زندگی رخ می‌دهد است (نف، 2022) :
الف) مهربانی با خود توانمندی فرد برای مهربان بودن با خود فارغ از موفقیت ها و شکست هاست. این عامل نیاز دارد که فرد توانمندی ها و نقایص خود را با درک و همدلی بپذیرد. در سوی دیگر این طیف خود قضاوتگری است که عیب ها، شکست ها و نقایص فرد بدون بخشش مورد قضاوت و انتقاد قرار می‌گیرد
ب ) عواطف مشترک انسانی توانایی این است که فرد متوجه شود تجربیاتش جهانی است و افراد دیگر نیز تجربیات مشابهی دارند، از سوی دیگر در تجربه برخی از احساسات و مشکلات خود را تنها و جدا از دیگران می‌بیند. (ژانگ و همکاران، 2023).
پ )ذهن آگاهی توانمندی است که فرد نسبت به احساسات و افکار موجود و نقایص و کمبودهای خود ذهن آگاه است. در صورت نبود این توانمندی فرد به بزرگنمایی و نشخوار این افکار و احساسات می‌پردازد که با منجر به محصور گستن فرد با این افکار می‌گردد و با منجر به اجتناب از این موضوعات می‌شود. ذهن آگاهی به معنای داشتن نگرش غیر قضاوت گرایانه و پذیرنده نسبت به خود است، به گونه ای که فرد افکار و احساسات خود را به گونه ای مشاهده می‌کند که نیازی به تغییر یا کنار گذاشتن آنها نباشد (آقاسی، 1400).
خودشفقت ورزی وضوح و دقت خودارزیابی را بیشتر می‌کند چرا که فرد برای جلوگیری از قضاوت های بی رحمانه خود نیازی به پنهان کردن نقایص و اشتباهاتش ندارد؛ هم چنین فرد برای نرسیدن به اهداف و استانداردهای ایده آل خود نیازی به خود انتقادی های سهمگین نیز ندارد؛ البته بدین معنی نیست که بدون توجه و عمل اصلاحی از آنها می‌گذرد بلکه خودشفقت ورزی با پذیرفتن مسئولیت اشتباهات گذشته و تشویق و صبوری برای رفتارهای مورد نیاز برای اهداف دلخواه همراه است(محمدی و روشن چسلی، 1399).
برای اینکه افراد کاملا خودشفقت ورزی را تجربه کنند، لازم است که دیدگاه ذهن آگاهانه داشته باشند به عبارتی آنها بایستی از تجربه احساسات دردناک اجتناب نکنند زیرا این امر برای شناخت احساسات خود به منظور داشتن احساس خودشفقت ورزی لازم است. سه مولفه ی منفی خودشفقت ورزی همبستگی مثبتی با یکدیگر و همبستگی منفی با سه مولفه ى مثبت دیگر دارند. خودشفقت ورزی همواره با عاطفه مثبت، بهزیستی رضایت از زندگی و ارتباطات اجتماعی ارتباط مثبتی دارد. هم چنین با افسردگی، اضطراب، نشخوار فکری، کمال گرایی ناسازگارانه، اهمال کاری و راهبردهای اجتنابی رابطه منفی دارد. شواهد حاکی از آن است که افراد خودشفقت ورز سلامت روان بیشتری دارند (کورمیر و همکاران، 2023).
نتایج تحقیقات نشان می‌دهد اندازه گیری خودشفقت ورزی از طریق SCS(نف، ۲۰۰۳) نتایج تکرار شونده و قوی از رابطه خودشفقت ورزی بالا با سطح پایین علائم اختلال روان دارد و بالعکس خودشفقت ورزی پایین با سطح بالای آسیب های روانی در ارتباط است. در واقع سطح بالای مهرورزی مانند ضربه گیری در برابر نشانه های اختلال روان است و هم چنین سطح پایین آسیب های روانی و پریشانی تسهیل کننده موضع مهرورزی نسبت به خود است.. در این آنالیز نیاز به یافتن روش اندازه گیری موشکافانهای از خودشفقت ورزی احساس شد. چراکه در مدل نف (SCS) نمره کل خودشفقت ورزی از طریق سه مولفه ای که همپوشانی هایی دارند و براساس دو قطب مثبت و منفی تنظیم شده اند بدست می‌آید : خود مهرورزی در برابر خود قضاوتگری، احساسات مشترک انسانی در برابر منزوی سازی و ذهن آگاهی در برابر بزرگنمایی. اگرچه مشخص شد که رابطه ای بین خودشفقت ورزی بالا و سطح پایین آسیب شناسی روانی وجود دارد ولی تعیین نمودن این ارتباط به علت بالا بودن مولفه های مثبت و یا پایین بودن مولفه های منفی ممکن نبوده است. البته تحقیقات پیشنهاد می‌کنند که مجموع مولفه های مثبت و منفی مهرورزی در شناسایی مؤلفه فعال خودشفقت ورزی سودمند است (کای و همکاران، 2023).
بر اساس نتایج تحقیقات صورت گرفته، خودشفقت ورزی در مواجهه با حوادث منفی واقعی، به یاد آوردن حوادث منفی گذشته و تصور حوادث منفی خیالی با سطوح پایین تر عواطف منفی در ارتباط است و منجر به تسهیل توانایی افراد در مقابله با عواطف منفی می‌شود. افرادی که خودشفقت ورزی بالایی دارند تمایل بیشتری برای پذیرش نقش و مسئولیت خود در حوادث منفی دارند، اما حوادث منفی را کمتر نشخوار می‌کنند و در نتیجه در مواجهه با اشتباهاتشان کمتر هیجان منفی را تجربه می‌کنند (هالدورای و همکاران، 2023).
براساس سازه خودشفقت ورزی، گیلبرت (۲۰۰۵) نظریه درمان مبتنی بر شفقت خود را مطرح کرده است که در پژوهش¬های انجام شده مورد آزمون قرار گرفته شد و نشان داده شد که میان میزان شفقت به خود و کاهش نشانه های اضطراب و افسردگی رابطه برقرار است و شفقت به خود بالاتر پیش بینی کننده اضطراب و افسردگی پایین تر است. این نتایج با نتایج پژوهش های دیگر در این موضوع همسو بوده است در واقع شاید بتوان خودشفقت ورزی را به عنوان یک راهبرد تنظیم هیجان در نظر گرفت که در آن از تجربه هیجان های آزاردهنده و نامطلوب جلوگیری نمی‌شود، بلکه تلاش می‌شود تا احساسات به صورتی مهربانانه مورد پذیرش واقع شوند، بنابراین احساسات منفی به احساسات مثبت تغییر می‌کنند و فرد راه های جدیدی برای مقابله پیدا می‌کند (جانسون و همکاران، 2023).
روان شناسان سالها بدنبال جایگزین مناسبی برای مفهوم ارزش خود بودند که معایب این سازه را نداشته باشد، در همین راستا مفهوم "شفقت به خود "را از فلسفه بودیسم در فرهنگ شرق بر گرفتند، شفقت به خود اگر چه در روان شناسی غربی مفهوم جدیدی است، اما قرنهاست که در فلسفه شرقی وجود دارد. تعریف " شفقت به خود" نیازمند تعریفی جامع تر از "شفقت" است. اصولا در فرهنگ غربی، اصطلاح شفقت در شفقت به دیگران خلاصه می‌شود. چنانکه در لغت نامه و بستر در تعریف این اصطلاح آمده است: "توانایی انسان در فهم رنج های دیگران و تمایل وی به کمک کردن به آنها"، اما در فرهنگ های شرقی مثل بودیسم شفقت به خود نیز به همان اندازه مهم به نظر می‌رسد که شفقت به دیگران مهم است. شفقت شامل در تماس بودن با رنج دیگران، آگاه شدن از درد دیگران و اجتناب نکردن از آن، احساس مهربانی نسبت به دیگران و تمایل برای کاهش رنج آنهاست که نیازمند یک فهم بدون قضاوت از شکست یا اشتباه است. پس اعمال یا رفتارها در یک زمینه مشترک جایزالخطا بودن انسانی در نظر گرفته می‌شوند(شریفی ساکی و همکاران، 1398).
بنابراین شفقت به خود شامل در تماس بودن و پذیرا بودن رنج خود، اجتناب نکردن از آن، ایجاد تمایل برای کاهش رنج خود و برخورد مهربانانه با خود است. شفقت به خود نیز نیازمند فهم بدون قضاوت از درد، نواقص و شکست های خود است، پس تجربه خود به عنوان قسمتی از تجربه بزرگتر انسانی در نظر گرفته می‌شود(ورمرزیاری و گل پور، ۱۴۰۱).
در حالیکه بسیاری از نظریات روان شناسی فرض می‌کند که افراد اساسا" به خودشان علاقمند هستند و بیشتر نگران خودشان هستند تا دیگران. در حقیقت، افراد نسبت به خودشان تا دیگرانی که برای آنها اهمیت قائل هستند یا افراد غریبه سخت گیر تر و نامهربان تر هستند. در حالیکه چنین سخت گیری نسبت به خود، ممکن است در ترس از خودخواهی یاخود مر کزبینی ریشه داشته باشد. مشفق بودن نسبت به خود منجر به خود مرکز بینی نخواهد شد. بلکه، شفقت به خود منجربه افزایش شفقت و دغدغه نسبت به دیگران می‌شود. شفقت به خود باعث می‌شود فرد تجربیات خود را درمنظر تجربیات مشترک انسانی ببیند و دریابد که رنج، شکست و نقص اقتضای انسان بودن است و همه افراد- که من هم یکی از آنها هستم - ارزش شفقت کردن دارند، کمتر قضاوت کردن نسبت به خود، منجر به کمتر قضاوت کردن نسبت به دیگران می‌شود، پس مانند مقایسه خود با دیگران نیازی به افزایش یا دفاع از ارزش خود وجود ندارد. شفقت به خاطر اینکه خود برتر با شایسته تر است،او را بزرگ نمی‌کند، بلکه افراد، ارتباط شان با یکدیگر و برابری شان را تشخیص می‌دهند. داشتن شفقت به خود، منجر به بخشیدن شکست ها و نقاط ضعف خود و احترام گذاشتن به خود به عنوان یک انسان- بنابراین محدود و ناکامل - می‌شود. در واقع شفقت به خود یک انسجام متعادل میان دغدغه برای خود و دغدغه برای دیگران است. حالتی که محققان آن را برای عملکرد روانی بهینه ضروری می‌دانند(کیامرثی و طاهری فرد، 1399).

شفقت به خود، به طور طبیعی حساسیت فرد نسبت به سلامت دیگران را افزایش می‌دهد، زیرا فرد تجارب خود را در راستای تجارب نوع انسان می‌بیند. او در اینجا متوجه می‌شود که ناراحتی، ناکامی و کمبودها بخشی از ویژگی عمومی همه انسان هاست و او هم یکی از آنان است، بنابراین نتیجه می‌گیریم که مهربانی و شفقت ارزشمند است. زمانی که می‌پذیریم انسانی هستیم که به کل انسان ها تعلق و وابستگی داریم، دیگر نیازی به مقایسه خود نسبت به دیگران که بهتر یا بدتر هستیم، نداریم. پس عامل کلیدی در جریان رشد همدلی، تربیت شفقت به خود است که به طور طبیعی از طریق مراقبه یا ذهن آگاهی بدست می‌آید. رشد شفقت به خود و دیگران، راهبردی برای افزایش سلامتی و خوشبختی تلقی می‌شود که با هدف ارتقا سلامتی در تمرین های بودایی برای هزاران سال رونق داشته است. احساس مراقبت پذیرش و دارا بودن نوعی حس تعلق و وابستگی به دیگران، پایه ای برای بلوغ روانی و خوشبختی است(گلستانی بخت و همکاران، 1401).
شفقت به خود می‌تواند بر شادی، سلامت و روابط اجتماعی تأثیر بگذارد. در این رابطه، محققان روانشناسی مثبت گرا این مداخله را «نظارت بر عشق و شفقت» می‌نامند. هدف از این مداخله تقویت احساسات مثبت به ویژه در زمینه ارتباط است. این رویکرد نوعی راهبرد عملی برای افزایش احساسات گرم و مهربانی نسبت به خود و دیگران است. این رویکرد، مانند مراقبه ذهن آگاهی، از تمرینات آموزش ذهن بودایی الهام گرفته شده است. در تصویرسازی ذهنی هدایت‌شده، بیمار ابتدا این گرما و شفقت را در خود ایجاد می‌کند و سپس آن‌ها را به سمت دیگران (اول به سمت افراد آشنا، سپس غریبه‌ها و در نهایت حتی به سمت افرادی که با آن‌ها در حالی که بسیاری از تئوری‌های روان‌شناختی بر این فرض تأکید دارند که افراد اساساً منفعت‌خواه هستند، می‌شود. و به خود بیش از دیگران توجه می‌کنند، اما تجربیات بالینی نشان می‌دهد که افراد مبتلا به اختلالات روانی اغلب نسبت به دیگران و حتی غریبه ها با خود خشن تر و نامهربان تر رفتار می‌کنند، بنابراین لازم است این افراد نسبت به خود نگاهی دلسوزانه و مهربان داشته باشند. با شفقت، فرد بهتر می‌تواند به سلامت عاطفی مورد نیاز دست یابد، بدون ترس از قضاوت خود، خود را تامین کند و این به فرد فرصتی می‌دهد تا خود را بهتر درک کند و افکار، عواطف و رفتارهای ناسازگار خود را اصلاح کند. مراقبت درونی برای شفقت انگیزه فرد را برای رشد و تغییر تقویت می‌کند (ژانگ و همکاران، 2023).
شفقت به خود نوعی حالت هیجانی مثبت را نسبت به خود فراهم می‌کند که در آن فرد نسبت به خود احساس مهربانی و مراقبت بیش تری می‌کند. این رویکرد به انگیزش رفتار مثبت و سازنده کمک می‌کند و فرد را در برابر ناتوان سازی، ضعف و خود قضاوتی منفی همچون اضطراب و افسردگی محافظت می‌کند. « شفقت به خود» ممکن است از لحاظ مهارت برخورد با استرس با خود تنظیمی در ارتباط باشد. شفقت به خود نوعی نگرش مثبت هیجانی است که فرد را در مقابل پیامدهای منفی خود قضاوتی، تنهایی و نشخوار گری همچون افسردگی، مراقبت می‌کند(آقاسی، 1400).

پیشینه تحقیق

مطالعه گلستانی بخت و همکاران (1401) با هدف بررسی رابطه شفقت به‌خود و خوش‌بینی در دانش‌آموزان، نقش واسطه‌ای سازگاری اجتماعی انجام شد. پژوهش حاضر از لحاظ ماهیت کاربردی و طرح پژوهش، همبستگی بود. جامعه‌آماری پژوهش، شامل تمامی دانش‌آموزان دختر مقطع اول متوسطه شهرستان اسلام شهر در سال تحصیلی 1401-1400 بود که با توجه به فرمول کوکران 378 نفر به صورت نمونه‌گیری در دسترس برای شرکت در پژوهش انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه شفقت به‌خود نف (2003)، خوش‌بینی گترسوم (1982) و پرسشنامه سازگاری ‌اجتماعی بل (1961) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی پیرسون و روش تحلیل ‌مسیر در معادلات ساختاری استفاده شد. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که شفقت به‌خود، خوش‌بینی و سازگاری‌ اجتماعی دارای همبستگی مثبت معنادار هستند. همچنین سازگاری ‌اجتماعی در رابطه بین شفقت به‌خود و خوش‌بینی دارای نقش واسطه‌ای بود. بر اساس یافته¬های پژوهش از طریق طراحی برنامه‌های مبتنی بر بهبود خوش‌بینی و شفقت به‌خود می‌توان سازگاری‌ اجتماعی را ارتقاء داد.
پورحسین لزرجانی،و نویدی مقدم(1400)با عنوان« ارتباط تاب آوری و خودشفقت ورزی با سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر کلاچای» بین تاب آوری و خودشفقت ورزی با سازگاری اجتماعی دانش آموزان رابطه وجود داشت. هرچه دانش آموزان تاب آوری بیشتری داشته باشند، سازگاری اجتماعی شان بیشتر می‌شود. همچنین، هرچه دانش آموزان خودشفقت ورزی بیشتری داشته باشند، سازگاری اجتماعی شان بیشتر می‌شود.

بنابه مطالعه چان و همکاران(2022)با عنوان «تأثیر شفقت از سوی دیگران و شفقت به خود بر پریشانی روانی، شکوفایی و معنای زندگی در میان دانشجویان دانشگاه» تحلیل‌های میانجی‌گری سریالی نشان داد که شفقت دیگران به طور مثبت با شفقت به خود مرتبط است، که به نوبه خود با انعطاف‌پذیری بیشتر و در نتیجه سطوح پایین‌تر پریشانی روان‌شناختی و سطوح بالاتر شکوفایی و معنای زندگی مرتبط است.
بنابه مطالعه ایگان و همکاران(2021) با عنوان« مروری بر خود شفقت به عنوان یک عنصر فعال در پیشگیری و درمان اضطراب و افسردگی در جوانان» متاآنالیزهای قبلی نشان داده است که شفقت بیشتر با خود با اضطراب و افسردگی کمتر مرتبط است. هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی شفقت به خود به عنوان یک عنصر فعال در درمان و پیشگیری از اضطراب و افسردگی در جوانان بود. این از طریق (1) بررسی سیستماتیک ادبیات و (2) مشاوره کیفی با جوانان و محققان در شفقت به خود انجام شد. پنجاه مطالعه معیارهای ورود ما را برآورده کردند. هشت مطالعه مداخلات شفقت به خود را در بین جوانان 14 تا 24 ساله ارزیابی کردند و مطالعات باقیمانده ارتباط بین شفقت به خود و اضطراب و/یا افسردگی را در این گروه سنی اندازه‌گیری کردند. مصاحبه های کیفی با چهار محقق خود شفقت ورزی انجام شد. مصاحبه ها همچنین در دو دور مشاوره با 20 جوان (محدوده سنی 14-24 سال) انجام شد. خود شفقت ورزی بیشتر با علائم کمتر اضطراب مرتبط بود. مشاهده هايي مبنی بر مداخلات خود شفقت ورزی در کاهش اضطراب و افسردگی در جوانان وجود داشت. مشاوره با جوانان نشان داد که آنها به مداخلات خود شفقت ورزی علاقه مند هستند. با این حال، درمان باید در طیف وسیعی از قالب‌ها و متناسب با تنوع موجود باشد. کارشناسان شفقت به خود بر اهمیت کاهش انتقاد از خود به عنوان دلیلی برای مؤثر بودن مداخلات خوددلسوزی تاکید کردند. اهمیت هدف قرار دادن انتقاد از خود با ترجیحات جوانان پشتیبانی می‌شود که می‌گویند احتمال بیشتری دارد که در درمان کاهش انتقاد از خود شرکت کنند تا افزایش مهربانی به خود. تحقیقات آینده برای افزودن به شواهد در حال ظهور برای مداخلات شفقت به خود که علائم اضطراب و افسردگی را در جوانان کاهش می‌دهد، مورد نیاز است.

قسمتی از منابع:
اسماعیلی، لیلا؛ امیری، شعله و عابدی، محمد رضا.(1397). اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد با تمرکز بر شفقت، بر اضطراب اجتماعی دختران نوجوان. فصلنامه مطالعات روانشناسی بالينی دانشگاه علامه طباطبائی سال هشتم، شماره 30، صص 117-138.
اصالتی پریدخت، عرب علی، مهدی‌نژاد ولی. (1398). تاثیر معنادرمانی فرانکل بر بهزیستی روانشناختی و شفقت خود دانشجویان. نشریه پژوهش توانبخشی در پرستاری ۵ (۳) :۷-۱
اصالتی،پریدخت؛عرب، علی؛ مهدی نژاد، ولی(1398). تاثیر معنادرمانی فرانکل بر بهزیستی روانشناختی و شفقت خود دانشجویان، نشریه علمی-پژوهشی پژوهش توانبخشی در پرستاری،دوره 5، شماره 3،بهار،صص 7-2.
امانی, احمد, احمدی, سرور, حمیدی, امید. (1397). اثربخشی معنادرمانی به شیوه گروهی، بر عزت نفس و بهزیستی روانشناختی دانشجویان دختر دارای نشانگان ضربه عشق. پژوهش نامه روانشناسی مثبت, 4(3), 71-86. .
امیدعلی باپیری ،امیدعلی؛ کلانتری ،مهرداد؛ نشاط دوست،حمیدطاهر؛ عریضی، حمیدرضا(1399). «تدوین الگوی معنا در زندگی و مقایسه اثربخشی آموزش مبتنی بر الگو با مفاهیم معناداری فرانکل بر ناامیدی و افکار خودکشی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه»،مجله علمی-پژوهشی علوم شناختی، دوره 19، شماره 94،زمستان،دی،صص 1256-1243
آرمانی،کامدین(1398).« اثربخشی معنادرمانی به شیوه گروهی بر تاب آوری و کیفیت زندگی دانشجویان»، فصلنامه ایده های نوین روانشناسی،دوره 3، شماره 7،پاییز،صص 16-1.
آسایش علی، دخت محمد سحر، سررشته دار آرزو.(1400). اثربخشی آموزش شفقت به خود بر کاهش سطوح خودانتقادی و بهبود وضوح تصور از خود در دانش‌آموزان دارای معلولیت جسمانی. رویش روان شناسی ۱۰ (۵) :۱۲۸-۱۱۹
آقاسی, محبوبه. (1400). مقایسه شفقت به خود و خودکارآمدی در افراد با و بدون عمل جراحی زیبایی. فصلنامه روانشناسی سلامت و رفتار اجتماعی, 1(2), 89-104.
بریمانی, ابوالقاسم, دنیوی, رضا, تقی‌زاده, شهره. (1399). اثربخشی روان‌درمانی مثبت‌نگر بر خوش‌بینی و ناگویی هیجانی معلمان زن بازنشسته مضطرب. پژوهش نامه روانشناسی مثبت, 6(2), 49-64.
بهاروندی، بهناز؛ کاظمیان مقدم، کبری و هارون رشیدی، همایون.(1399). بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت به خود بر توانایی تحمل ابهام و اضطراب در سالمندان. روانشناسی پیری. دوره ششم، شماره 1، 13-26.
پاکزاد, مریم, علی اصغری, امیر, و ملازاده, امیر. (1401). اثر بخشی معنا درمانی بر استرس و شفقت بر خود و احساس تنهایی درزوجین.. رویکردی نو در علوم تربیتی, (), -.
پورحسین لزرجانی، زهرا؛ نویدی مقدم، مسعود(1400).«ارتباط تاب آوری و خودشفقت ورزی با سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر کلاچای»،دوماهنامه علمی- پژوهشی سلامت اجتاعی،بهمن و اسفند،دوره 9، شماره 1،صص 81-73.
پورعبدل، سعید(1398).« اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر بهبود بهزیستی اجتماعی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص»، فصلنامه علمی-پژوهشی ناتوانی های یادگیری،دوره 9، شماره 1،پیاپی 32، صص52-32.
ترخان, مرتضی. (1390). اثربخشی معنادرمانی گروهی بر افسردگی و پرخاشگری افراد وابسته به مواد. فصلنامه پژوهش های نوین روانشناختی, 6(24), 19-38.
جوادی ارزنق ژیلا، خدابخشی کولایی آناهیتا.(1398). بررسی وضعیت شفقت به خود و رفتارهای ارتقاء دهنده سلامت در زنان مبتلا و غیرمبتلا به دیابت نوع دو. پژوهش های سلامت محور ۵ (۳) :۲۴۵-۲۳۵
چنانی، فاطمه ؛سلیمانی، مرضیه ؛ مهدی زاده، حدیث ؛ محمدیاری، مهتاب(1400).«افسردگی در دانش آموزان مقطع ابتدایی و راه های کاهش آن»،نخستین کنفرانس ملی آینده پژوهی، علوم تربیتی و روانشناسی،شیراز
حاجی سید جوادی، طاهره؛ رضوی، لیلا؛ باقری پناه، مریم و خروشی، مریم(1398). اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت ورزی بر تنظیم شناختی هیجان مادران کودکان مبتلا به سرطان. پنجمین کنفرانس ملی نوآوری های اخیر در روانشناسی،کاربردها و توانمندسازی با محوریت روان درمانی.تهران.
حیدری عباس، مشکین یزد علی. (۱۳۹۹).اثربخشی آموزش گروهی معنادرمانی بر کیفیت زندگی همسران جانبازان دچار اختلال استرس پس از سانحه. مجله طب نظامی ۲۲ (۸) :۸۳۶-۸۲۹
خسروی، صدرالله؛ صادقی، مجید؛ یابنده، محمدرضا(1392).«کفایت روانسنجی مقیاس شفقت خود »، فصلنامه روشها و مدلهای روانشناختی، سال سوم، شماره ۱۳، پاییز ۱۳۹۲، صص ۴۷-۵۹.
خلج زاده، مهدیه؛ هاشمی، نظام(1398).«اثربخشی آموزش خود شفقت ورزی بر ادراک شایستگی و انعطافپذیری روانشناختی دختران بد سرپرست»،فصلنامه روانشناسی تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی،سال پانزدهم،شماره پنجاه و چهارم،صص 32-1.
خوشبخت عطاالله، سبزی نرگس، بشیرگنبدی سپیده، گل محمدی علی اکبر. (۱۴۰۰). بررسی اثربخشی درمان شفقت به خود بر خودکارآمدی و رضایت از زندگی در بازنشستگان نیروی انتظامی شهر تهران. نشریه طب انتظامی ۱۱ (۱)
دابسون کيت،استفان؛ محمدخاني، پروانه(1386).«مختصات روانسنجي پرسشنامه افسردگي بک -2 در مبتلايان به اختلال افسردگي اساسي در دوره بهبودي نسبي»، آرشیو توانبخشی(توانبخشي)، دوره 8، شماره ویژه نامه(مسلسل29)،صص86-80.