مقاله و مبانی نظری کارآفرینی سازمانی ,

ادبیات نظری و پیشینه پژوهشی تعاریف و مفاهیم کارآفرینی سازمانی (فصل دوم)

در قالب WORD ودر 39 صفحه وقابل ویرایش

فهرست مطالب

مقدمه    17
2-2- کارآفرینی    17
2-3- ویژگی های کارآفرینان    18
2-4- سه موج در کارآفرینی    20
2-5- انواع کارآفريني    23
2-6- کارآفرینی سازمانی    23
2-7- مدل هاي کارآفريني سازماني    26
2-7-1- مدل کارآفريني سازماني کورنوال و پرلمن    26
2-7-2- مدل کارآفريني سازماني اکهلس و نِک    27
2-7-3- مدل کارآفريني سازماني کوراتکو و همکاران    28
2-7-4- کارآفريني سازماني تامپسون30
2-8- شاخص هاي مناسب در انتخاب کارآفريني سازماني    31
2-9- فرآیند کارآفرینی سازمانی    32
2-10- موانع و محدودیت های کارآفريني سازماني    34
2-11- عوامل موثر بر تمایل به کارآفرینی سازمانی    37
2-11-1- انگیزش    38
2-11-2- مهارت های فردی    39
2-11-3- حمایت محیطی ادراک شده    40
2-11-4- پویایی محیطی ادراک شده
2-11-5- نگرش    41
2-11-6- هنجارهای ذهنی    42
2-11-7- کنترل رفتاری ادراک شده    42
2-12- پیشینه تحقیق    43

منابع

2-1- مقدمه
از عمده ترين جريان هاي حاکم بر حيات بشري در آغاز هزاره سوم ميلادي فرآيند کارآفريني و خلاقيت است که اساس و بسترساز تغیير و تحول و دگرگوني است. افراد، سازمان ها و جوامعي که نتوانند خود را با اين تحولات پرشتاب همگام کنند دچار توقف، سکون و اضمحلال مي شوند. در اين ميان افرادي هستند که در زماني که همگان بر هرج و مرج، نابساماني، تناقض و عدم تعادل اذعان دارند، به دنبال بدست آوردن فرصتي هستند تا بتوانند با ارائه محصول و يا خدمت جديدي به جامعه، تعادل را برقرار کرده و اوضاع را سامان بخشند و ارزشي از خود بر جاي گذارند. اين افراد که محور توسعه اقتصادي هستند، کارآفرين خوانده مي شوند. کارآفرينان موجب مي شوند تا سازماني از سازمان هاي ديگر پيشي بگيرد و کشوري نسبت به کشورهاي ديگر به نحو چشمگير پيشرفت نمايد (566 ،2011 ،Huang and Wang).

2-2- کارآفرینی
کارآفرینی، خلق کسب و کار، هدایت منابع، تبدیل فرصت‏ها به دستاوردها و ارائه محصولات جدید است که سبب خوداشتغالی، دیگر اشتغالی و یا ایجاد ارزش افزوده می‏شود. کارآفرین کسی است که با بهره‏گیری از منابع موجود، به‏کارگیری خلاقیت ، شناخت فرصت‏ها و پذیرش ریسک ‏ها به ایجاد یک کسب و کار می‏پردازد (سالازار، 1376). کارآفرینی ریشه‏ای به درازای تاریخ دارد. کارآفرینی مفهومی عینی و عملی است که همزمان با آغاز زندگی انسان بر روی زمین و تلاش برای کسب درآمد و تامین مایحتاج زندگی پا به عرصه وجود گذاشته است. با این وجود، توجه آکادمیک به مفاهیم این دانش سابقه چندانی ندارد (سعیدی و مهتدی، 1378). کانتیلون به عنوان بنیانگذار واژه کارآفرینی، خود اشتغالی را کارآفرینی می‏داند. از دیدگاه وی، کارآفرین سازمان‏دهنده‏ بنگاه اقتصادی است و در عملکرد تولید و توزیع آن نقش محوری دارد (احمد پور، 1384). در سال 1848 واژه کارآفرینی (Entreprenerurship) توسط جان استوارت میل در زبان انگلیسی ترجمه شد. وی عمل کارآفرین (Entreprener) را شامل هدایت، نظارت، کنترل و مخاطره‏پذیری می‏دانست و عامل متمایزکننده مدیر و کارآفرین را مخاطره‏پذیری معرفی کرد. بنابر تعریف واژه‏نامه دانشگاهی وبستر، کارآفرین کسی است که متهد می‏شود مخاطره‏های یک فعالیت اقتصادی را سازماندهی، اداره و تقبل کند. ژوزف شومپیتر، استاد دانشگاه هاروارد معتقد بود که کارآفرین نیروی محرکه اصلی در توسعه اقتصادی است و نقش وی عبارت است از نوآوری یا ایجاد ترکیب‏های تازه از مواد. از دیدگاه شومپیتر نوآوری ملاک کارآفرینی است (سالازار، 1376). برخی نیز از ریسک‏پذیری یا مخاطره‏پذیری همچون عامل کلیدی برای تعریف کارآفرینان استفاده می‏کنند. اقتصاددانان نیز بر این عقیده‏اند که کارآفرینی فقط یک فعالیت اقتصادی نیست، بلکه یک پدیده فرا اقتصادی است و در اصل دارای ماهیت اقتصادی نمی‏باشد (قمبرعلی و زرافشانی، 1387). بعضی هم کارآفرینی را به معنای آگاهی از فرصت‏های سودآور کشف نشده دانسته‏اند (Kirzner, 1979).

2-3- ویژگی های کارآفرینان
کارآفرين را از دو ديدگاه متفاوت تعريف مي کنند: از ديد يک اقتصاددان و از ديد يک روانشناس. از ديد يک اقتصاددان، يک کارآفرين کسي است که منابع و نيروي انساني و مواد و ساير دارايي ها را ترکيب مي نمايد، به گونه اي که ارزش آنها افزايش يابد و کسي که تغيير ايجاد مي کند، نوآوري مي نمايد و تقاضاي جديد ايجاد مي نمايد. از ديد روانشناس، يک کارآفرين کسي است که به طور خاص به واسطه برخي نيروها مثل نياز به کسب و به دست آوردن، آزمودن، عمل نمودن و شايد فرار از قدرت ديگران هدايت مي شود. در حاليکه کارآفرينان وجوه اشتراک زيادي دارند، از بسياري جهات نيز متفاوت مي باشند. يک مجموعه معين از ويژگيها و رفتارها وجود ندارد که هر کارآفريني آن را دارا باشد. آن چيزي که در شرايط مختلف لازم مي باشد، به ترکيبي از بازيگران کليدي و نحوه ايجاد و حذف فرصتها و کمبودها و نقاط قوت موسسان وابسته است. با اين وجود، مطالعاتي نيز نشاندهنده وجود يک مجموعه مشترک از ويژگيها در کارآفرينان مي باشد. برخي از اين ويژگيهاي کليدي که در يک کارافرين موفق موجود بايد باشد عبارتند از نوآوري، ابتکار، محرک هاي رواني موفقيت، تمايل به ريسک پذيري حساب شده، انعطاف پذيري و رقابت جويي (Johnston et al, 2009). شخصیت از ملزومات کارآفرینی است توسعه کار آفرینی نیازمند تربیت افراد کارآفرین است. در سرتاسر دنیا مراکز مختلفی برای آموزش و کارآفرینی وجود دارد. اگرچه برخی از افراد روحیة کارآفرینی بیشتر را وابسته به تحولات زندگی افراد در طول سالیان مختلف می‌دانند ولی این تناقضی با آموزش کارآفرینی ندارد. در آموزش کارآفرینی بایستی افرادی که بصورت بالقوه از روحیه کارآفرینی برخوردارند انتخاب شده و سپس شخصیت‌شان به فعلّیت برسد. نقش دولت در توسعه کارآفرینی، علاوه بر ایجاد بسترهای سخت‌افزاری، نرم‌افزاری و حمایتی از کارآفرینی، شناسایی، آموزش و هدایت فعالیت‌های کارآفرینانه است.(Ward, 2004) ويژگي هایي مانند تعهد، اعتماد به نفس، سرسختي، نياز به کسب، فرصت سازي، ابتکار، مسئوليت پذيري، توانايي حل مشکل، توانايي ساخت تيم در کارآفرينان مشترک است. تلاش براي تعيين ويژگيهاي شخصيتي و روانشناختي يک کارآفرين محکوم به شکست است، زيرا براي هر تعريف سنتي از تيپ کارآفرينانه، مثالهاي نقض متعدددي که آن تئوري را تکذيب مي نمايد وجود دارد. آنها چنين بحث مي نمايند: زماني که عوامل محيطي نمي توانند مستقل از عوامل روانشناختي بررسي شوند، ديدگاه کلي از کارآفريني ناکافي است. کارآفرينان نه تنها به وسيله وي‍ژگيهاي شخصيتي قابل شناسايي هستند، بلکه به اندازه آنچه که آنها هستند، آنچه که يک کارآفرين انجام مي دهد نيز مهم است. بنابراين ضروري است که کارآفرين را به صورت يک شکل رفتاري در نظر بگيريم و نه تنها به صورت مجموعه اي از ويژگيهاي مشترک. برخلاف صاحبان و مديران سنتي کسب و کارها که به واسطه منابع تحت اختيارشان شناخته مي شوند، کارآفرينان داراي جهت گيري استراتژيک بوده و به دنبال فرصتها هستند. پیتر دراکر بيان مي کندکه کارآفريني يک شکل رفتاري است که به وسيله تمرين نوآوري سيستماتيک، که عبارتست از تحليل سيستماتيک فرصتها و جستجو براي تغييراتي که عامل نوآوري مي شوند آموخته مي شود. اين نشان مي دهد که کارآفرينان کساني هستند که اين رفتار را بروز مي دهند و به صورت سيستماتيک فرصتهاي ناشي از تحولات را جذب و تحليل مي نمايند و سپس دانش تجربي خود را بر اساس آن مي سازند (Mcquaid, 2002).